In ruim 35 graden loop ik met backpack de heuvel op naar het treinstation van Ella. Hier tussen de groene bergen van Sri Lanka heb ik nu al onvergetelijke beelden in mijn herinnering op kunnen slaan. Vandaag zal ik als soloreiziger een van de leukste ervaringen opdoen van mijn leven. Gewoon in een derdeklas treincoupé met een groot Sri Lankaans gezin en bizar mooie uitzichten. Dit is de treinreis van Ella naar Kandy.

Hoe kom je er?

Met de trein reizen is in Sri Lanka erg populair, zowel onder toeristen als lokale bewoners. De treinreis van Ella naar Kandy wordt gezien als een van de mooiste treinreizen ter wereld, zo'n eentje waar je ogen tekort komt. Het is dan ook niet raar dat het perron op het treinstation van Ella vooral gevuld is met westerlingen. Toch zal ik deze mensen amper zien tijdens de treinreis, aangezien het toeristen wordt aangeraden vooral eerste- of tweedeklas kaartjes te kopen. Ik raad bij deze aan: neem het risico! Koop een derdeklas kaartje en de binnenkant van de coupé wordt net zo interessant en magisch als de buitenkant van de coupé!

In de trein neem ik plaats tussen twee grote Sri Lankaanse families. Hoewel westerlingen soms nog best een attractie kunnen zijn in het land word ik niet opgemerkt; de volwassenen hebben het vooral druk met de ruim vijftien (!) kinderen die rondrennen. Eenmaal een plekje te hebben gevonden voor mijn backpack in de rekken boven de stoelen neem ik plaats in de drukke coupé. De trein begint te rijden, koptelefoon op, camera's klaar.

Het wordt al snel duidelijk dat ik voor het begin van de reis aan de verkeerde kant ben gaan zitten. Ik probeer een beetje mee te kijken met de familie die aan de andere kant van het gangpad zit. De man ziet mijn lichte frustratie en maakt meteen plaats voor een plekje aan het raam. Probeer dan nog maar eens uit beleefdheid nee te zeggen. Ik neem dankbaar plaats en met dit gebaar is de coupé de rest van de treinreis een open plek. We gaan allemaal zitten waar we willen en zonder elkaars taal te spreken delen we de pracht en praal die de treinreis ons biedt. Wat een geweldige ervaring!

De schoonheid van het landschap is werkelijk onbeschrijfelijk. Sri Lanka is een van de groenste landen die ik ooit heb mogen ontdekken en alles, van de nette rijen van de ontelbare theeplantages tot de wilde natuur vol palmbomen, is even bijzonder. Het bergachtige landschap verandert constant en de dorpjes waar we langskomen zijn allemaal net zo interessant als de rest van het landschap. 

Het hoogste punt van de treinreis wordt bereikt op 1600 meter. We klimmen letterlijk de berg op terwijl het verre uitzicht plaatsmaakt voor mistige bossen en tunnels. Vooral de kinderen krijgen hier geen genoeg van en zijn enthousiaster over de tunnels dan het uitzicht. De ouders vinden dit een perfect moment voor een zelfgemaakte lunch. Zakjes met curry en rijst worden tevoorschijn gehaald en zonder enige twijfel krijg ik er ook eentje voorgeschoteld. Iedereen lacht terwijl ik met moeite de scherpe componenten van de curry probeer te vermijden. De coupé heeft zich intussen zo gevormd dat de kinderen en ik samen zitten en de volwassenen ergens anders in de coupé een potje kaarten spelen. Terwijl we samen curry eten en de kinderen nieuwsgierig mijn camera's bekijken en in mijn boekje schrijven heb ik een ongelooflijk geluksmomentje. Hier zit ik dan middenin Sri Lanka op een van de mooiste treinreizen ter wereld met een heerlijke zak vol curry en lieve mensen om me heen. Als soloreiziger kan ik me geen betere situatie wensen.

Met een steen in m'n maag neem ik afscheid van de families als we Kandy bereiken. Ik bedank iedereen met zoveel mogelijk lieve blikken en 'Esthuti' (dank je in het Sri Lankaans) en verzamel iedereen om een polaroidfoto te maken. De kinderen kijken vol bewondering hoe de foto zich ontwikkelt dus maak ik er nog een paar die ze zelf mee kunnen nemen. De foto van deze families hangt nu op mijn kamer waar ik elke dag weer blij van word. Hopelijk worden Hayan, Sathmi, Tharushi en Dermika net zo blij van hun polaroid als ik van de mijne.